တမ္းပလိပ္မ်ား

လွပေသာတမ္းပလိပ္မ်ားကို စုစည္း၍တင္ထားေပးပါသည္။

မဂၢဇင္းစတိုင္လ္ တမ္းပလိပ္


လိုခ်င္ပါက ေအာက္ကလင့္မ်ားတြင္ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ယူပါ။

၇ ေကာ္လံ(1)
ဒီမွာယူ

၇ ေကာ္လံ(2)
ဒီမွာယူ

၇ ေကာ္လံ(3)
ဒီမွာယူ

၇ ေကာ္လံ(4)
ဒီမွာယူ

၇ ေကာ္လံ(5)
ဒီမွာယူ

၈ ေကာ္လံ
ဒီမွာယူ


မဂၢဇင္းစတိုင္လ္(1)
ဒီမွာယူ

မဂၢဇင္းစတိုင္လ္(2)
ဒီမွာယူ

ready made လိုခ်င္ပါက e-mail ျဖင့္မွာၾကားႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

ေရႊ ႏွင့္ ေအး

Read More...

ဗိုလ္သန္းေရႊအတြက္ ဟာသမ်ား (၂)

ပညာေရးစနစ္သစ္
ဘန္းေက်ာ္ ေရႊႏိုင္ငံႀကီးတြင္ တကၠသိုလ္ႀကီး ၁ဝဝ၁ ခုတည္ၿပီး၊ ပညာေရးကို စလုံး၊
ယပက္လက္ တို႔ကိုသာမက ဆလိမ္ (ဆိုမာလီယာ) ရေကာက္ (ရဝမ္ဒါ)
တို႔ကိုအမွီလုိက္ႏိုင္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ ..
ဂ်ဳပ္ႀကီး။ ။ အိမ္း .. ငါ႔ႏိုင္ငံေတာ္တဝွမ္းက တကၠသိုလ္ႀကီး ၁ဝဝ၁ ခုမွာ
မ်ိဳးဆက္သစ္ မီးခဲျပာဖုံးေလးေတြ ေပၚထြက္ရဲ႕လား ပညာဝန္ႀကီး။
ပညာဝန္ႀကီး။ ။ “ဂ်ဳပ္ႀကီးတို႔ဖုန္း မိုးသို႔ခ်ဳန္း ေပြးပုန္းေပါင္မွာ မေနသာ” ဆိုသလို
မီးခဲျပာဖုန္းေလးေတြ အေျမာက္အမ်ား ေတြ႔ရွိထားေၾကာင္းပါ ..
ဂ်ဳပ္ႀကီး။ ။ ေအး ... ေအး ... ေတြ႔ရင္ ေရေလာင္းထားလိုက္၊ မေတာ္
ထေတာက္ေနဦးမယ္။
(ဤတြင္ မီးခဲေရေလာင္း ပညာေရးစနစ္ႀကီး ေပၚ ထြန္းလာသတည္း။ )
( တင္ျပသူ- cohtet )

ေဗဒင္ေဟာျခင္း
ေဗဒင္ဆရာ ဦးေရႊသည္ နာမည္ေက်ာ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ တပည့္ေလးမ်ားစြာ၏
ဝိုင္းဝန္းပညာယူမႈကို ခံရသူျဖစ္သည္။
တေန ့- လူတဦး ဝင္လာသည္။
ဆရာ ။ ။ ကဲ နာမည္ေလး ေျပာပါဦး ...
ေမးသူ။ ။ '' ----''
ဆရာ။ ။ ေၾသာ္ ... တနဂၤေႏြသားပဲ ... ခင္ဗ်ား ၾကီးပြားကိန္းျမင္တယ္။
တနဂၤေႏြနံ နဲ ့စတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီး တစ္ႏိုင္ငံရဲ ့သံရံုးေရွ ့မွာ စာရြက္တရြက္ကို ကိုင္ျပီး
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေငြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ဝင္ျပီး နာမည္ေက်ာ္မယ္။ အၾကီးအကဲ
ေတြရဲ႕ ၾကည့္ရႈ ေစာင္မမႈကို ရလိမ့္မယ္ ....
ထုိသူ ထြက္သြားျပီး ေနာက္တစ္ဦး ဝင္လာျပန္သည္။
ဆရာ။ ။ ကဲ နာမည္ေလး ေျပာပါဦး ...
ေမးသူ။ ။ '' -----''
ဆရာ။ ။ ေၾသာ္ ... တနဂၤေႏြသားပဲ ... ခင္ဗ်ား သတိထားရမယ္။
တနဂၤေႏြနံ နဲ ့စတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီး တစ္ႏိုင္ငံရဲ ့သံရံုးေရွ ့မွာ စာရြက္တရြက္ကို ကိုင္ျပီး
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေတြ႔လိမ္႔မယ္။ အဖမ္းအဆီးျမင္တယ္။
ေထာင္တန္း က်ကိန္းရွိတယ္။ အၾကီးအကဲေတြ အမ်က္ရွလိမ့္ မယ္ ....
ထိုသူ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ....
တပည့္မ်ားက ဝိုင္းျပီး ေမးၾကေလသည္။
တပည့္မ်ား။ ။ဆရာ နာမည္ေလးပဲ ေမးျပီး ဘယ္လို ေဟာလိုက္တာလဲ ...
တနဂၤေႏြသားခ်င္း အတူတူ ေဟာခ်က္က လံုးဝ ဆန္႔က်င္ေနတယ္ေနာ္ ...
ျဂိဳလ္စီး ျဂိဳလ္နင္းေၾကာင့္မ်ားလား။
ဆရာ။ ။ အင္း - မင္းတို႔နဲ႔မလဲ ခက္ပါတယ္။ ေဗဒင္ေဟာတယ္ဆိုတာ
ျပင္ပဗဟုသုတေလးလဲ ရွိရတယ္ကြ ... ပထမလူ နာမည္က ကိုေအးလြင္ တဲ ့။
ဒုတိယလူက ဦးအုန္းသန္း တဲ့ကြာ .... ငါ ဘာမွ မတြက္ဘူး .. နာမည္ၾကည့္ျပီး
ေဟာလိုက္တာပဲ .....
( တင္ျပသူ- Clinton )

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊက တပ္မေတာ္ေန႔တိုင္း မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားျမဲျဖစ္ေလ၏။
“ရဲေဘာ္တို႔ ငါတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ၾကီးပြားဖို႔ ကိုယ္စြမ္းရိွသမွ် ဥာဏ္စြမ္း
ရိွသမွ် ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။”
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာ၏။
ထိုအေတာအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး၏တပည္႔သားေျမးမ်ားမွာ ဆယ္သက္စားမကုန္
ေအာင္၊ ခ်မ္းသာသြားၾကေလ၏။ တိုင္းျပည္ကား ဆင္းရဲမြဲေတလ်က္ပင္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ျပည္သူတို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျငီးျငဴလို႔သာ ေနရပါေတာ႔သည္။
“ ေအာ္ ... ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္ကိုသူတို႔ ေျပာတာကိုး ...”
( တင္ျပသူ- mgpo )

ဘာသာ ပ်က္မွာစိုး
ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္ အေမရိကန္ရဲ႕ရန္က ေျပးရင္းနဲ႕ အာဖဂန္နစၥတန္တြင္
ႏုိင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ယူရန္ ဆုံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္တဲ့။ အေမရိကန္နဲ႕ ရန္သူျဖစ္တာခ်င္း
တူေနသျဖင့္ အာဖဂန္နစၥတန္ကျဖင့္ သူ႕အတြက္ လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္မယ္ထင္မေပါ့။
ဒါနဲ႕ ဘဘႀကီးနဲ႕ အုိဆာမာ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ အဆင္ေတာ္ေတာ္ ေျပပါတယ္တဲ့။
အုိဆာမာကလည္း အာဖဂန္နစၥတန္မွာ လာေနရင္ အေမရိကန္က လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္
မထိေစရဘူး၊ အာမခံတယ္ ဘာညာေပါ့။ ဘဘႀကီးကလည္း သူ႕မွာ ပါလာမယ့္
ေဒၚလာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အုိဆာမာကို စိတ္ႀကိဳက္ ခြဲေပးပါ့မယ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္မွာ အိုဆာမာက ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္လို႔
ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္သြားရပါသတဲ့။
အဲဒါကေတာ့ ဦးျမင့္ေမာင္ကို သာသနာေရးဝန္ႀကီးခန္႕ေပးရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။
( တင္ျပသူ- botchan )

ဒါေတာ႔မျဖစ္ဘူး
အိုဆာမာဘင္လာဒင္ တစ္ေယာက္ အေမရိကန္ရဲ႕ရန္က ေျပးရင္းနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံ
တြင္ ႏိုင္ငံေရး ခိုလႈံခြင့္ယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ အေမရိကန္ရဲ႕ ရန္သူ
ျဖစ္တာခ်င္း တူေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္ကျဖင့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ လံုၿခံဳမႈ
ေပးႏိုင္မယ္ ထင္မေပါ့။
အဲဒါနဲ႕ အိုဆာမာနဲ႕ ဘဘႀကီး ေဆြးေႏြးၾကေတာ့၊ အဆင္ေတာ္ေတာ္ ေျပပါတယ္တဲ့။
ဘဘႀကီးကလည္း ျမန္မာျပည္မွာလာေနရင္ အေမရိကန္က လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္
မထိေစရဘူး၊ အာမခံတယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္မွာ
အိုဆာမာက ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္လို႔ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္သြားရပါသတဲ့။
အဲဒါကေတာ့ အိုဆာမာက ႀကံ႕ဖြံ႕အသင္းထဲ ဝင္ရမွာဆိုတာပါပဲ။
( တင္ျပသူ- ေမာင္ဘတ္ )

Read More...

ဗိုလ္သန္းေရႊအတြက္ ဟာသမ်ား (၁)

အေကာင္းဆံုးဝါဒ
တစ္ခါက ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံေရးဝါဒ အစည္းအေဝးပြဲႀကီးက်င္းပတယ္။
(ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာေကာင္ဆံုးဝါဒကိုေ႐ြးမယ္ေပါ့။)ကမၻာေပၚက
ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္အားလံုးႏွင့္ ဝါဒရွင္အားလံုး တက္ေရာက္ၾကတာေပါ့။
(မွက္ခ်က္။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဦးသန္းေ႐ႊႀကီး ႏွင့္ တစ္ေဆြတစ္မ်ိဳးလံုး တက္ေရာက္
သည္ဟုသတင္းရ႐ွိပါသည္။)
အၿပိဳင္အဆိုင္ပဲ ဟစ္တလာတို႕၊ မူဆိုလီနီတို႕၊ တိုနီဘလဲတို႕၊ လင္ကြန္းတို႔ စသည္ျဖင့္
ႏုိင္ငံေပါင္းစံုက ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ဝါဒရွင္ အားလံုးဟာ သူတို႕ဝါဒေကာင္းေၾကာင္း
ေဟာေျပာျငင္းခုန္ၾကတာေပါ့။
အားလံုးတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အရွံးမေပးၾကသလို ဘယ္သူမွလဲဘယ္ဝါဒ
ေကာင္းတယ္လို႕ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကဖူးေပါ႔။ ေနာက္ဆံုး အားလံုးသတိထားမိတာက
ျမန္မာႏိုင္ငံက ဦးသန္းေ႐ႊႀကီးႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ားဟာ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္သက္ေန
ၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္ေပါ့။ အားလံုးက ဒီလိုၿငိမ္ေနပံုေထာက္ရင္ ဦးသန္းေ႐ႊႀကီးဆီ
မွာ အားလံုးႏွင့္မတူပဲ အားလံုးထက္ ေကာင္းတဲ့ဝါဒတစ္ခု ရွိမယ္လို႕ ထင္ၾကတာေပါ့။
လာတံုးကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ ေရာက္ဖူးေအာင္ အလည္သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ဘာမွမေျပာဘူး
လို႕ စဥ္းစားထားေပမဲ့ အားလံုးက ေတာင္းဆိုလာတာနဲ႕ ဦးသန္းေ႐ႊႀကီးက စင္ေပၚ
တက္သြားပါတယ္။
စင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အားလံုးက ဦးသန္းေ႐ႊႀကီးကို ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ဘယ္ဝါဒႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သလဲလို႕ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးသန္းေ႐ႊႀကီးက သူမ်ား
ေတြလို ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာပဲ တစ္ခြန္းထဲေျပာၿပီး ဆင္းလာခဲ့တဲ့အခါမွာ....
လူေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ အစည္းအေဝးခန္းမႀကီးဟာ အပ္က်သံေတာင္ၾကားရေအာင္
တိတ္ဆိတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အားလံုးဟာ အာေစးထည္႕ခံရသလို အလန္႕တၾကား
ႏွင့္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဦးသန္းေ႐ႊႀကီး ေျပာလိုက္တာကေတာ့ တစ္ခြန္းထဲပါ။

''မုသာဝါဒ''

တဲ့ဗ်ာ.....။ (တင္ျပသူ- peterhein1983 )

ျမန္မာျပည္ ျပႆနာ ေၿဖရွင္းနည္း
တေန႔ေသာအခါ အလႅါအရွင္ျမတ္ရယ္၊ ေယရွဳခရစ္ေတာ္ရယ္၊ သၾကားမင္းဦးမာဃ
တုိ႔က ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သေဘာတူညီခ်က္
ေတြ ရခဲ့ၾကတယ္။ အလႅာအရွင္ျမတ္က အုိစမာဘင္လာဒင္ကုိ သြားေတြ႔မယ္။
ခရစ္ေတာ္က သမၼတ ဘုရွ္ကုိ ေဖ်ာင္းဖ်မယ္။ ဦးမာဃ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကုိ
တာဝန္ယူရမယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ဘာသာႀကီး (၃)ခုရဲ႕ တန္ခိုးရွင္ေတြက ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ ေရြးၿပီးသကာလ
ကမၻာေက်ာ္ အၾကမ္းဖက္သမား (၃)ဦး နဲ႔ေတြ႔ၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့ေနရာက ဟိမဝႏၱာ
ေတာင္ေျခက လႈိဏ္ဂူတစ္ခုမွာပါ။ အေႏွာင့္အယွက္မရိွ စကားေၿပာလုိ႔ရေအာင္
ဝင္ေပါက္မွာ လုံၿခဳံေရးအေစာင့္ေတြ ခ်ထားလုိက္တယ္။
အဲသလုိနဲ႔ေတြ႔ၾကၿပီး ( ၃ )နာရီအၾကာမွာ ခရစ္ေတာ္က သမၼတဘုရ္ွနဲ႔အတူ ဂူထဲက
ေန ထြက္လာတယ္။ ခရစ္ေတာ္က ၿပဳံးေနတယ္။ ဘုရွ္ကေတာ့ အကြၽတ္တရား
ရသြားဟန္ရိွပါတယ္။
အေစာင့္မ်ား ။ ေဆြးေႏြးပြဲ အေၿခအေန ဘယ္လုိရိွပါသလဲ အရွင္။
ခရစ္ေတာ္ ။ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး စစ္ပြဲေတြ ရပ္စဲေတာ့မယ္။ သမၼတဘုရ္ွက ၿငိမ္းခ်မ္း
ေရးရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ သတိထားမိသြားၿပီ။
ေနာက္ထပ္ ( ၃ ) နာရီအၾကာမွာ အလႅာအရွင္ျမတ္က ဂူထဲကေန ထြက္လာတယ္။
ဘင္လာဒင္လည္း ပါလာတယ္။ ဘင္လာဒင္ပုံစံက အလႅာကုိ ပို၍ပို၍ ရိုေသ
ေလးစားေနဟန္ ေပၚလြင္ေနတယ္။
အေစာင့္မ်ား ။ ေဆြးေႏြးပြဲ အေၿခအေန ဘယ္လုိရိွပါသလဲ အရွင္။
အလႅာ ။ ဘင္လာဒင္ကုိ လူေကာင္း သူေကာင္းၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲလုိက္ႏုိင္ပါၿပီ။
အခုအခ်ိန္ကစၿပီး သူဟာ အၾကမ္းဖက္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ေတာ့မွာ မဟုတ္
ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ ( ၃ ) နာရီ အၾကာမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရြ ဂူထဲကေန
ထြက္လာတယ္။ ေဒါသတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေပါ့။ သူ႔ေနာက္မွာ ဦးမာဃၾကီး
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔။
အေစာင့္မ်ား ။ ဘယ္လုိၿဖစ္တာလဲ အရွင္။
ဦးမာဃ ။ ျမန္မာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ လုိၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း သန္းေရြကုိ တတ္ႏုိင္
သေလာက္ နားခ်ပါတယ္ကြာ။ ဒီေတာ့ သူက ငါ့ကုိ ပုဒ္မ ၅(ည) အရ အျပစ္ရိွ
တယ္လုိ႔ စြတ္စြဲပါေလေရာ။ အခုငါ့ကို အင္းစိန္ေထာင္ပုိ႔မလုိ႔ တဲ့ကြာ။
( တင္ျပသူ- exotic )

စကားေျပာေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
တစ္ခါေသာ အခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ ေခတ္ေကာင္းစဥ္အခါကေပါ့ဗ်ာ။
တရက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တပ္မေတာ္ေန႔အတြက္ ၿပင္ဆင္ထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး
ပန္းၿခံကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ စစ္ေဆးေနတယ္တဲ့။ သူတစ္ေယာက္ထဲ စိတ္လြတ္
ကုိယ္လြတ္ ၾကည့္ေနရင္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရုပ္ထုေရွ႕ ေရာက္လာပါသတဲ့။
ရုတ္တရက္ ...
“ေဟ့ေကာင္ .. ခင္ညြန္႔”
ဆုိတဲ့အသံထြက္လာတယ္။ ရုတ္တရက္ သူလည္း ေဒါသထြက္ၿပီး ဘယ္သူ
ေခၚလည္းဆုိၿပီး ဟုိေဝ့ၾကည့္ .. ဒီေဝ့ၾကည့္နဲေပါ့။ ေနာက္မွ သူ႔ကုိ ေခၚေနတာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရုပ္ထုႀကီးက ျဖစ္ေနပါပေကာ။ သူလည္း ရုပ္ထုႀကီးကုိ
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတုန္း ...
“ေဟ့ေကာင္ ခင္ညြန္႔ .. ငါအခုလုိ မတ္တတ္ရပ္ေနတာ ၾကာေတာ့ ေညာင္းလာၿပီ။
မင္းတုိ႔ငါ့ကုိ ေလးစားေသးတယ္ဆုိရင္ ငါ့အတြက္ ၿမင္းတစ္ေကာင္ ရွာေပးပါ ”
လို႔ ေျပာသတဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ ဗုိလ္ခင္ညြန္႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္ရုပ္က စကားေျပာတယ္
ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းပဲ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုိသြားသတင္းေပးတာေပါ့။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက
မယုံရွာဘူးတဲ့။ ေက်ာက္ရုပ္က စကားေျပာတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး .. ဘာဘူးေပါ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကလည္း သူ႔ဆရာကုိ . .ဆရာမယုံရင္ ပန္းၿခံထဲလုိက္ၾကည့္ပါ
.. ေက်ာက္ရုပ္က စကားေျပာေနတာကုိ ေတြ႔လိမ့္မယ္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့
တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးလည္း ဟုတ္လုိဟုတ္ညား .. ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ေခၚရာကုိ လုိက္သြားတယ္။
အဲ .. တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ထုေရွ႕လည္း ေရာက္ေကာ ..
ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးက အရင္အတုိင္းပဲ။ စကားလည္း မေၿပာဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔
တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးလည္း စိတ္ေတြ အရမ္းဆုိးၿပီး ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ကုိ ခ်က္ခ်င္း ရာထူးက
အနားေပးလုိက္တယ္ ။ ( မယုံမရွိနဲ႔ ။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ ျပဳတ္တာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ .. )
ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ရာထူးက ေလာေလာလတ္လတ္ ျပဳတ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔
တစ္ေယာက္ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ဆီကုိ ေရာက္လာပါ
ေရာတဲ့။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ...
ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ညာတယ္ဗ်ာ။ စကားေၿပာတတ္ရဲ့သားနဲ႔ ဘာလုိ႔
မေန႔က စကားမေၿပာၿပတာလဲ
တဲ့။
အဲ့ဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၿပန္ေၿပာလုိက္တာက ...
“ခင္ညြန္႔ .. ငါက မင္းကုိ ၿမင္းတစ္ေကာင္ပဲ ရွာခုိင္းလုိက္တာ။ မင္းက ႏြားၾကီး
ေခၚလာတာကုိးကြ ”
လုိ႔ ဆိုပါသတဲ့။
( တင္ျပသူ- exotic )

ဒီေန႔ သူမရူးပါ။
တခါက အႀကီးအကဲသည္ စိတၲဇေဆးရံုသို႔ သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈခဲ့သည္။
ေဆးရံုရွိလူနာမ်ားက အႀကီးအကဲကို ေတြ႔သည္နွင့္.. “အႀကီးအကဲ က်န္းမာပါေစ
...ေနေကာင္းပါေစ....သက္ေတာ္ရွည္ပါေစ...” ဟု ေကာင္းခ်ီးေပးကာ ႀကိဳဆိုၾက
သည္။ သို႔ေသာ္ လူနာတဦးမွာ ဘာမွမေျပာဘဲ အႀကီးအကဲအား မ်က္နွာလဲႊၿပီး
ေနသည္။ အႀကီးအကဲက ျမင္ေသာ္ “ ဒီလူနာက ငါ႔ကိုျမင္တာေတာင္ မႀကိဳဆို
ပါလား” ဟု ေဆးရံုအုပ္အား ေမးလိုက္သည္။
ေဆးရံုအုပ္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္မွာ “ လူနာရဲ႕စိတ္ ဒီေန႔ အေျခအေနေကာင္း
ေနတယ္ ” ဟူသတည္း။
( တင္ျပသူ- xinyaw13 )

ဘက္မွားလို႔
တိုင္းျပည္အႀကီးအကဲတဦးသည္ မိမိ၏နာမည္ႏွင့္ဂုဏ္ကို ျမွင့္တင္ခ်င္သည့္
အတြက္ ကိုယ့္ပံုကို တံဆိပ္ေခါင္းအျဖင့္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထုတ္ေဝျပီး တလ
အၾကာတြင္ ေရာင္းအားေကာင္းမေကာင္း စာတိုက္ႀကီးသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္
စံုစမ္းခဲ့သည္။
အႀကီးအကဲ..... “ငါ့ပံုနဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္း ေရာင္းအားေကာင္းလားေဟ့”
စာတိုက္မွဴး..... “ေကာင္းပါတယ္......ဒါေပမယ့္ တံဆိပ္ေခါင္းက၊ ေကာ္ သိပ္မကပ္
ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။”
အႀကီးအကဲ...... “မျဖစ္နိုင္တာ”
ကိုယ္တိုင္ တံဆိပ္ေခါင္းတခုကို ယူၿပီး၊ ေနာက္ေက်ာကို တံေထြး ေထြးကာ
စာအိတ္ေပၚတြင္ ကပ္ၾကည့္လိုက္သည္။
အႀကီးအကဲ........ “ကပ္တာမွ ျမဲေနတာပဲ”
စာတိုက္မွဴး....... “သူတို႔က တံေထြးကို တံဆိပ္ေခါင္းေရွ႕ဘက္မွာ ေထြးၾကလို႔ပါ။”
( တင္ျပသူ- xinyaw13 )
lollol

Read More...

တာေတ စေနသားအခန္း (၂) (ဦးႏု)

၁၉၂ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ပထမ တကၠသုိလ္ သပိတ္ေပၚလာတယ္၊ မၾကာခင္ ဒီသပိတ္ဟာ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို ကူးစက္သြားၿပီး ေမာင္ႏုတုိ႔လည္း သပိတ္ထဲ ပါသြားၾကတယ္၊ ေမာင္ႏုဟာ ဒီအခိ်န္မွာ ၇ တန္း။
အသက္ကေတာ့ ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏုရဲ႕ လုပ္ပုံ ကုိင္ပုံ၊ ေျပာပုံဆုိပုံေတြဟာ ေရွးကနဲ႕ မတူေတာ့ဘဲ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲလာတာ သူ႕ကို အကဲခတ္မိ တဲ့လူေတြ ေတြ႔လာၾကတယ္၊ ဒီလုိေျပာင္းလဲလာတာဟာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႕ အဲဒီ အကဲခတ္ မိသူေတြက ယူဆၾကတယ္၊ တကၠသိုလ္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဟာေျပာျပသတဲ့၊ လြတ္လပ္ေရးတရားေတြ။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ၊ ေမာင္ႏုတုိ႔ သင္ရတဲ့ အာဇာနည္မ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲမ်ား၊ အစရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ ေမာင္ႏုရဲ႕စိတ္ကုိ တမ်ဳိးတဖုံ ေျပာင္းပစ္လုိက္တယ္လုိ႔ အဲဒီ အကဲခတ္မိသူေတြက ယုံၾကည္ေနၾကတယ္။ အကယ္လို႔ရာခုိင္ႏႈန္း အျပည့္ မွန္တယ္ဆုိရင္ ဒီေဟာေျပာ ခ်က္ေတြ၊ ဒီစာအုပ္ေတြေၾကာင့္ ေမာင္ႏုဟာ ေကာင္းတာေတြကိုပဲ လုပ္ရမယ္။ မေကာင္းတာေတြကို မလုပ္ရဘူး။ အခုေတာ့ သူေျပာတာဆုိတာေတြ၊ လုပ္တာကိုင္တာေတြထဲမွာ အေကာင္းေတြလည္း ပါေနတယ္။ အဆုိးေတြလည္း ပါေနတယ္။ အခုလို ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္ႏုအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ သူ႕ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာတေယာက္ ေျပာျပတာဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီ ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာ ပုဂၢိဳလ္က ေမာင္ႏုနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိေျပာတယ္။ လူတုိင္းမွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလုံးသားဆုိၿပီး အဓိက အစိပ္အပိုင္းၾကီး ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အသက္အရြယ္ ၾကီးမားလာတာနဲ႔အမွ် တခ်ဳိ႕လူေတြမွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလုံးသားဟာ တညီတညာထဲ ၾကီးထြားလာၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕မွာ ဦးေႏွာက္က ႏွလုံးထက္ ပုိၿပီးၾကီးထြား လာၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ထက္ ႏွလုံးက ပုိၿပီး ၾကီးထြားလာၾကတယ္၊ အဲဒီလုိ လူသုံးစား ရွိတဲ့အထဲမွာ ေမာင္ႏုဟာ တတိယ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အရြယ္ၾကီးလာတာနဲ႕ အမွ် သူ႕ႏွလုံးဟာ သူ႕ဦးေနွာက္ထက္ အဆမတန္ ပုိၿပီးၾကီးထြားလာတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ပုိမိုၾကီးထြားေနတဲ့ အတြက္ လူမ်ားစုက အေသးအဖြဲလုိ႔ ယူဆထားတဲ့ ျပႆနာကေလးေတြဟာ ေမာင္ႏုမွာ အၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့အခါျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးရွိမဲ့ ကိစၥမ်ဳးိလဲမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို သူ႔ဦးေႏွာက္က မစဥ္းစား ႏုိင္ေသးခင္ သူ႕ႏွလုံးထိခုိက္တာကို မွီၿပီး ေမာင္ႏုဟာ တခုခုေျပာဘုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း တခုခုကို လုပ္ဘုိ႔ ခ်က္ျခင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ဘာၾကီး ျဖစ္သြားျဖစ္သြား။ လုပ္မယ္ ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခ်ၿပီးရင္ ျပင္ဘုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း တခုခုကို ေျပာၿပီး လုပ္ၿပီးမွ သူ႔ဦးေႏွာက္က က်က်နန စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ အခါ သူေျပာမိတာ လုပ္မိတာဟာ မွားမွန္းသိရင္ ေမာင္ႏု အမ်ားၾကီး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို မွားၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္မမွားဘုိ႔ ေမာင္ႏုဟာ အမ်ားႀကီးၾကဳိးစားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွလုံးက ဦးေႏွာက္ထက္ ႀကီးေနတဲ့ ေမာင္ႏုဟာ ႀကိဳးစားလုိ႔ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ဘူး။ မွားမွားျပီးသမွ ေနာင္တရတာေတြ ဟာ အင္မတန္မ်ားတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္တာဟာ ၁၃-၁၄ႏွစ္သား အရြယ္ ငယ္ငယ္တုန္းကသာ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္အရြယ္ ၾကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာလည္း ျဖစ္တုန္းဘဲရိွေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုံးက ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတာေတြနဲ႔ အသက္အရြယ္ ၾကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေတြဟာ အခ်က္တခ်က္မွာဘဲ ျခားနားခ်က္ရွိတယ္။ ႏွလုံးသားကို ထိခုိက္လာရင္ အလွ်င္စလုိဆုံးျဖတ္တဲ့အတုိင္း ေျပာတာဆုိတာ လုပ္တာ ကိုင္တာမွာေတာ့ မျခားနားဘူး။ အတူတူပဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ ျခားနားခ်က္ဆုိတာ ဘယ္လုိဟာမ်ဳိးလည္း။ ငယ္ငယ္တုံးကဆုိရင္ ေမာင္ႏုဟာ ကုသုိလ္ အကုသိုလ္ကို မသိေသးဘူး။ သုစရုိက္-ဒုစရုိက္ကို ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ အဲဒီေတာ့ တခုခုကို လုပ္ခ်င္လာရင္ ကုသုိလ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္။ သုစရုိက္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဒုစရုိက္ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ျမင့္ျမတ္တာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္။ ယုတ္ညံ့တာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္ပစ္လုိက္တာပဲ။ အသက္အရြယ္ၾကီးျပင္း လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ သူ႔ဖခင္နဲ႔သူ႔ဆရာ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ဳိတုိ႔ရဲ႕ သြန္သင္ ဆုံးမတာေတြကို ၾကားနာရၿပီးတဲ့အခါ ေမာင္ႏုဟာ ကုသုိလ္နဲ႔ အကုသုိလ္၊ သုစရုိက္နဲ႔ ဒုစရုိက္၊ ျမင့့္ျမတ္တာနဲ႔ ယုတ္ည့ံတာေတြကို အေတာ္အတန္သိလာတယ္။ ဒီလုိ သိလာတဲ့ အတြက္ အကုသိုလ္တုိ႔ ဒုစရုိက္တုိ႔ ယုတ္ညံ့တာတုိ႔ကုိ လုပ္ခ်င္တုိင္း ဇြတ္တရြတ္ မလုပ္မိေအာင္ သူ႔ကုိယ္သူ အထူး ထိန္းသိမ္းလာႏုိင္တယ္။ ကြာျခားခ်က္ဆုိတာ ဒါပါဘဲ။ ႏွလုံးသားဟာ ဦးေႏွာက္ထက္ ၾကီးေနတဲ့ ေမာင္ႏုဟာ ႏွလုံးသားကုိ ထိခုိက္လာတုိင္း စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ခဲ့တာေတြဟာ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ အဲဒီအမ်ားၾကီးထဲက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္တဲ့ သာဓကေလးေတြ အနည္းငယ္ကို သူ႔အခန္းနဲ႔သူ ေဖၚျပသြားခ်င္တယ္။

(က) သပိတ္ေပၚလာၿပီးလုိ႔ မၾကာခင္ေန႔တေန႔မွာ သူ႔စိတ္ကို ဘယ္လုိထိခုိက္တယ္ မဆိုႏုိင္ဘူး။ ေမာင္ႏုဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၄-၅ေယာက္နဲ႔ ထုိင္ၿပီး စကားေျပာရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတခု လုပ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ရုတ္တရက္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆက္ၿပီး ဒို႔အားလုံး ကတုံးေျပာင္ေအာင္ရိတ္ ရမယ္။ ခါးေတာင္ေျမာင္ေအာင္ ၾကိဳက္ရမယ္။ ကုိယ္တုံးလုံး ခြ်တ္ထားရမယ္။ တရုတ္ထုိး ေနာက္ပိတ္ ဘိနပ္ စီးရမယ္။ လက္တဘက္မွာ ခဲတလုံးစီကုိင္ၿပီး ေစ်းထဲကို သြားမယ္လုိ႔ ေမာင္ႏုက ေက်ညာျပန္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ထြန္းရင္ကလြဲၿပီး အားလုံးသေဘာတူတယ္။ ထြန္းရင္ဟာ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ ၾကိဳက္ဘုိ႔ေနေနသာသာ လုံခ်ည္ဝတ္ရင္ သူ႔လုံခ်ည္စဟာ ေျခမ်က္စိေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ မတက္ဘူး။ သူ႔ ဆံေတာက္ကုိလည္း ေကာ့စမတ္တစ္နဲ႔ တုိက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခြဲထားေလ့ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္မွာ ကတုံးရိတ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကို႔ယို႔ကားယားလုပ္ၿပီး သူတုိ႔သြားရမဲ့ေနရာဟာ အပ်ဳိ ေလးေတြ သိပ္ေပါတဲ့ ေစ်းျဖစ္ေနျပန္တယ္ဆုိေတာ့ မိန္းခေလးေတြ ေရွ႕မွာ အင္မတန္ ရွက္တတ္တဲ ထြန္းရင္ အတြက္ ေမာင္ႏုရဲ႕ ေက်ညာခ်က္အတုိင္း လုိက္လုပ္ဘုိ႔ဆုိတာ မေျပာနဲ႕စဥ္းစားဘုိ႔ ဆုိတာေတာင္ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏုဟာ ဆုံးျဖတ္ျပီးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ထြန္းရင္ ျငင္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ စိတ္မပါ့တပါ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ လုိက္လုပ္ရရွာတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာေနၾကရင္း ေမာင္ႏုဟာ သူဟာ အရက္ကိုသာ ေသာက္ဖူးတယ္။ ကုတ္ကင္းကို တခါမွ မပြတ္ဘူးဘူး။ အနည္းဆုံး တခါေတာ့ ပြတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေမာင္ဟန္က ကုတ္ကင္းကို သြားဝယ္ေခ်ပါလုိ႔ ေမာင္ႏုကေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ုဳိ႕က ကုတ္ကင္း ပြတ္တာမေကာင္းဘူး။ ရူးတတ္တယ္လုိ႔ ကန္႔ကြက္ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏုဟာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ကန္႔ကြက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေမာင္ဟန္က ကုတ္ကင္း ဝယ္ေပးတယ္။ ကုတ္ကင္းရလာတဲ့အခါ ဂနီဆုိတဲ့ ကလားလဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ေမာင္ႏုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ဝိုင္းၿပီးကုတ္ကင္း ပြတ္ၾကတယ္။ ပြတ္ၿပီးတဲ့အခါ စကားေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြထူေနတယ္။ မေကာင္းဘူးလို႔ ေမာင္ႏုက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ေနာက္တခါမွာေတာ့ အခုလုိပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝုိင္းဖြဲ႕ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ႏုက သူဟာ အရက္လည္း ေသာက္ဖူးၿပီးၿပီ။ ကုတ္ကင္းလည္း ပြတ္ဘူးၿပီးၿပီ။ ဘိန္းကို မရႈဘူးေသးဘူး။ တခါေလာက္ေတာ့ ရႈၾကည့္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေက်ညာျပန္တယ္။ ဘယ္သူမွ ကန္႔ကြက္လုိ႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘိန္းရႈတာကို မၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘိန္းခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခါ ဘိန္းရႈမဲ့ လူေတြအတြက္ ခင္းထားတဲ့ ဖ်ာစုတ္ေတြ။ ေခ်းေတြနဲ႔ မဲေနတဲ့ ေခါင္းအုံးေတြ၊ ဘိန္းဆီေတြ အလိမ္းလိမ္းကပ္ေနတဲ့ ဘိန္းေျပာင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္ႏုဟာ ေအာ္ဂလီ ဆန္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ ဘိန္းမရႈျဖစ္ပဲ ဘိန္းခန္းထဲက ျပန္ထြက္ လာၾကတယ္။

(ခ) တေန႕ေသာအခါ သေဘာၤဆိပ္နားမွာ ကူလီကုလားတေယာက္ကို ဗမာ ၄-၅ေယာက္ ဝုိင္းရုိက္ေနတာ ေမာင္ႏုေတြ႕တယ္။ ေမာင္ႏုဟာ ဘုိင္စကယ္ေပၚက ကဗ်ာကယာဆင္းၿပီး ဗမာေတြကို အတင္းလုိက္ထုိး တယ္။ ဒီဗမာေတြဟာ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ သုႆန္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိး ျမစ္တဘက္ကမ္း တလုိင္းဟုရြာက လူဆုိး ရန္ရွင္းရဲ႕ညီ လူဆုိးဘုိးခ်စ္နဲ႔ သူ႔ငယ္သား လူဆုိးတစုဆုိတာ ေမာင္ႏုမသိဘူး။ ဝါးခယ္မမွာ ဝါးခယ္မသား ေတာေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေကာင္ေတြနဲ႔သာဆုိရင္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ခ်င္ၾကဘူး ဆုိတာလည္း ေမာင္ႏု မသိဘူး။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ဦးဘျမစ္ ဆုိတဲ့ ပုလိပ္စာသင္တေယာက္ကို ဘိုးခ်စ္ဆုိတဲ့ လူဆုိးဟာ ကြမ္းျခံကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနားမွာ ေခ်ာင္းၿပီးရုိက္လုိက္တာ ကံေကာင္းလုိ႕ မေသတယ္ဆုိတာလည္း ေမာင္ႏုမသိဘူး။ ကူလီကုလားက မွားေနသလား၊ ဒီလူဆုိးေတြက မွားေနသလား ဆုိတာကိုလည္း ေမာင္ႏုမသိဘူး။ ကူလီကုလားတေယာက္ထဲကုိ ဗမာ အမ်ားက ဝုိင္းရုိက္ေနတာ ျမင္ရတာနဲ႔ သူ႔ႏွလုံးသား ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ ျဖစ္လာၿပီး ဗမာေတြကို အတင္းဝင္ထုိးတာပါဘဲ။ ကိုစံထြန္းရဲ႕ သားဆုိတာ အဲဒီလူဆုိးေတြ သိေနၾကလုိ႔ သူလြတ္သြားတာပဲ။ ဒီလုိသာ မဟုတ္ရင္ အဲဒီေနရာမွာ သူအေတာ္နာမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့လည္း။ ဝါးခယ္မ တဘက္ကမ္း ရြာသစ္ရြာမွာ ေအာင္သင္းဆုိတာ ရွိတယ္။ ေအာင္သင္းက ေမာင္ႏုထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီးတယ္၊ အရပ္လည္း အေတာ္ရွည္တယ္ အားလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ လက္လည္းသိပ္ျမန္တယ္။ သူနဲ႕စကားေျပာရင္ တဘက္သားဟာ အင္မတန္ သတိထားေျပာရတယ္။ စိတ္မထင္ရင္ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲက ထခ်တာပဲ။ သူခ်လိုက္ရင္လည္း မသက္သာဘူး။ လက္ဝါးေရာ၊ လက္သီးေရာ၊ ဒူးေရာ၊ ဖေနာင့္ေရာ၊ အကုန္သုံးတယ္ဆုိေတာ့ ခ်ၿပီးရင္ တဘက္သားကုိ ႏွာႏွပ္ယူရတာ ခ်ည္းဘဲ။ စိတ္အထိအခုိက္ အင္မတန္ ျမန္တဲ့ ေမာင္ႏုဟာ တေန႔ေသာအခါ၊ အဲဒီေအာင္သင္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္း ေက်ာက္မီးေသြးရုံအနားမွာ သြားၿပီး ရင္ဆုိင္မိၾကတယ္။ ေမာင္ႏုနဲ႔ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေအာင္သင္းက သူ႔စာအုပ္ေတြ ျပန္ေပးဘုိ႔ေတာင္းတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကလည္း ေအာင္သင္းကို သိပ္ ေၾကာက္ၿပီး ျပန္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္သင္းဟာ ေဒါသထြက္ၿပီး မင္းယူသြားတာၾကာၿပီ၊ ဒီကေန႔ လာေပးခ်င္ေပး။ မေပးရင္ မင္းကို တီးရလိမ့္မယ္ လုိ႔စိတ္လုိက္မာန္ပါ ၾကိမ္္းေမာင္းတယ္။ ဒီလုိ ၾကိမ္းေမာင္းတာကို ေမာင္ႏု မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာစာအုပ္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ယူထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီ ဆုိတာလည္း မသိဘူး။ ေဟ့ေကာင္-စာအုပ္ကို ျပန္မေပးနဲ႔လုိ႔ ေမာင္ႏုက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ အင္မတန္ လက္ျမန္တဲ့ ေအာင္သင္းဟာ အေခ်အတင္ စကား ေျပာေနဘုိ႔ ေမာင္ႏုကို ခြင့္မေပးဘူး။ သူ႔ဗလနဲ႔ ေမာင္ႏုရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေမးရုိးကို တအားထုိးလုိက္တာ ေမာင္ႏုလည္း အဲဒီေနရာက ဒီခဲလုံးပုံေပၚ ပုံလ်က္သားက်သြားတယ္။ ေမာင္ႏုဟာ လက္သီးဒဏ္ေၾကာင့္ မူးမူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနရာက ဆြဲမိဆြဲရာကို ဆြဲလုိက္တာ ဒီခဲလုံးတလုံးကို ဆြဲမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အတင္းကုန္းထၿပီး ဒီခဲလုံးနဲ႔ ေအာင္သင္းရဲ႕ နားထင္ကုိ တခ်က္ဘဲထုနုိင္တယ္။ သူ႔ထက္ အရပ္နဲ႔ ဗလ ေကာင္းတဲ့ ေအာင္သင္းဟာ အေပၚကစီးၿပီး လက္သီးမုိး၊ ဒူးမုိး၊ ေျခေထာက္မုိးေတြ ရြာခ်ေနလုိက္တာ ေမာင္ႏုရဲ႕ညီ ေမာင္ဥသာ အဲဒီေနရာကို ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္လာမယ္ဆုိရင္ ေမာင္ႏုရဲ႕ အသက္ဟာ ထြက္သြားနုိင္စရာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ သူ႔ညီေမာင္ဥဟာ ရန္ျဖစ္ေနရာကို ေရာက္လာၿပီး ဒီခဲလုံးတလုံးနဲ႔ တအားလႊဲေပါက္လုိက္တာ ေအာင္သင္းလည္း အဲဒီေနရာမွာ ပုံလ်က္သားက်သြားတယ္ ထင္တယ္။ ေအာင္သင္းရဲ႕ လက္ကလြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏုဟာ သတိမရေတာ့ဘူး။ အေတာ္ႏွာႏွပ္ ယူရတယ္။ ေနာက္တခုေျပာရဦးမယ္။ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဝႈိက္ (White) ေကာ္မရွင္လုိ႔ေခၚတဲ့ စုံစမ္းေရး အဖြဲ႕တခုကို ဘိလပ္အစုိးရတုိ႔က ဖြဲ႕ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ကို ဂ်ီီစီဘီေအ အသင္းခ်ဳပ္က သပိတ္ ေမွာက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႕ဟာ ဝါးခယ္မကို ေရာက္လာရင္ သံပုံးတီးၿပီး ဆႏၵျပၾကဘုိ႔ ဝါးခယ္မ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းခြဲရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ကစီစဥ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ သံပုံးတီးမဲ့လူေတြထဲမွာ ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းက ေမာင္ႏုတုိ႔ လူစုလည္းပါသတဲ့။ ဝႈိက္ေကာ္မရွင္ဟာ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ပုသိမ္ ကိုအသြား ဝါးခယ္မမွာ ခဏနားတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ သေဘၤာဟာ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ထိပ္ ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး တၿမဳိ႕လုံးဆူညံသြားေအာင္ သံပုံးေတြ တီးၾကတာပဲ။ ေမာင္ႏုတုိ႔လူစုဟာ သေဘၤာဆိပ္နားကပ္ၿပီး တာဝန္ ယူရတယ္။ အထက္အမိန္႔အရ သူတုိ႔ဟာ သံပုံးေတြကိုသာ မရပ္မနားတီးေနရမယ္၊ တျခားဘာမွ မလုပ္ရ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏုဟာ သံပုံးတီးေနရင္း ႏွလုံးသားေတြ ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္လာတယ္ထင္တယ္။ ဘာမွ မေျပာပဲ သူတုိ႔လူစုထဲက ထြက္ၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ ဆုိင္တဆုိင္က ဘိလပ္ရည္ပုလင္းကို အတင္းဆြဲၿပီး ဝႈိက္ေကာ္မရွင္ စီးလာတဲ့ သေဘၤာကုိ တအားေပါက္လုိက္တယ္။ ပုလင္းဟာ သေဘၤာကုိ ထိၿပီး အစိပ္စိပ္ေၾကမြသြားတယ္။ ေမာင္ႏုလည္း ခဏေတာ့ အဖမ္းခံလုိက္ရေသးတယ္။

(ဂ) ၁၉၂၂ခုႏွစ္။ မတ္လထဲမွာ ေမာင္ႏုဟာ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက ၈ တန္းေအာင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ႏုမွာ ပညာဆက္သင္ဘုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး။ ပညာရဲ႕တန္ဘုိးကိုလည္း သူမသိဘူး ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဘ ေတြက အထူးသျဖင့္ သူ႔အေဖက ေက်ာင္းဆက္ထားခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္သူ႔သားကုိ ဝတ္လုံျဖစ္ေစ ခ်ုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္ သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသာေက်ာင္းမွာ ပညာ ဆက္သင္ဘုိ႔ သူ႔အေဖ ကိုစံထြန္းက စီစဥ္တယ္။ ရန္ကုန္ကို မသြားခင္ ေလးငါးရက္ေလာက္ အလုိမွာ ဝါးခယ္မ ကုန္းလမ္းက ကုလားမ ဘေမာင္ လုိ႔ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ ဘုရားကုိးဆူ ကပ္တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး စကားေျပာေနၾကရင္း ေအးေမာင္ စက္ကင္းဟာ ေမာင္နုကုိ လက္တုိ႔ၿပီး အျပင္ေခၚသြားတယ္၊ ေမာင္ႏုတုိ႔အတန္းထဲမွာ ေအးေမာင္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေအးေမာင္ႏွစ္ဦးကုိ ခြဲျခားတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ကို စက္ကင္း ေအးေမာင္လုိ႔ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ ေရာက္တဲ့အခါ ေအးေမာင္ စက္ကင္းက ေမာင္ႏု မင္းရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားေနေတာ့မယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းကို ငါအေကာင္းဆုံးနဲ႕ ဧည့္ခံမယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဘယ္လုိဧည့္ခံမွာလဲလုိ႔ ေမာင္ႏုက ေမးတဲ့အခါ အိမ္မဲက ေကာင္မအသစ္ေလးတေယာက္ ေရာက္လာတယ္လို႔ ငါၾကားရတယ္။ မင္းကို အဲဒီေခၚသြားမယ္လုိ႔ ေအးေမာင္စက္ကင္းက ျပန္ေျပာတယ္။ ေအးေမာင္စက္ကင္းဟာ ေမာင္ႏုကုိ ေရွးဦးစြာ သူ႔အိမ္ ေခၚ သြားတယ္။ ေမာင္ႏုဟာ ေအးေမာင္စက္ကင္းရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ေခါင္းရင္းဘက္က အိမ္ၾကားထဲကုိ သြားၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနရတယ္။ ေအးေမာင္ စက္ကင္းဟာ သူ႔တာဖက္တာ အေပၚအကၤ်ီ အသစ္တထည္ကို ဘုရားၾကီးလမ္းနားက တရုပ္အေပါင္ဆုိင္မွာ သြားေပါင္ၾကတယ္။ ရတဲ့ေငြ ေလးက်ပ္ယူၿပီး ဝါးခယ္မအေရွ႕ပုိင္းမွာ ရွိတဲ့ အိမ္မဲက ေကာင္မအသစ္ကေလးဆီကုိ သူတုိ႔သြားၾကတယ္။ အဲဒီညက ေမာင္ႏု ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံဟာ သူလူလားေျမာက္တဲ့ အရြယ္မွာ ပထမဆုံးေတြ႔ၾကဳံရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္ပန္းရီရဲ႕ တုိက္တြန္းခ်က္အရ လွေၾကြဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားခဲ့ၾကစဥ္က ေတြ႕ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ တျခားစီ၊ တဘာသာစီ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရၿပီး ေမာင္ႏုရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဝမး္သာတာေရာ၊ အံ့အားသင့္တာေရာ။ ၾကိဳက္တာေရာ ေဗ်ာင္းဆန္သြားတာပဲ။


ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

Read More...

တာေတ စေနသားအခန္း (၁) (ဦးႏု)

ကုိစံထြန္းဟာ သူ႕သားၾကီးၾသရသကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ေမာင္ႏုဆုိးတာကို တေယာက္ေယာက္က ေျပာရ ရင္ ေက်းဇူးရွင္ဦးေရႊကုန္းက အလုိလုိက္လြန္းလုိ႔။ ဦးေရႊကုန္းရဲ႕ ဇနီးက အလုိလုိက္လြန္းလို႔ အစရွိသျဖင့္ ကိုစံထြန္းဟာ အျခား လူေတြကုိ လႊဲခ်ေလ့ရွိတယ္၊ သူနဲ႔ ဇနီး မေစာခင္တုိ႔ အလုိလုိက္တာလဲ ထူးမျခား နားပါဘဲ၊ ကုိစံထြန္းဟာ သူ႔သားေမာင္ႏုကို စိတ္ဆုိးရင္ မ်က္နွာႀကီး မွဳန္ကုပ္ကုပ္လုပ္ထားတယ္၊ ဒါထက္ ပုိၿပီး စိတ္ဆုိးလာရင္ ေမာင္ႏုကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ အနီးအနားလူေတြကို မဲၿပီး ေအာ္လားေငါက္လား လုပ္ တယ္။ ဒါထက္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ပုိၿပီးစိတ္ဆုိးလာရင္ ရွဳးရွဳးရွားရွားနဲ႔ အိမ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြား တာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္လာရင္ သားစားဘုိ႔ သားႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအေသာက္တခုခုကို ဝယ္လာတယ္။

သားႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပစၥည္းတခုခုဝယ္လာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဟင္းခ်က္စရာ ေတြ ဝယ္လာၿပီး ဟင္း အထူးအဆန္းေတြကို သူကုိယ္တုိင္ ခ်က္ေကြ်းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အလုိလုိက္တယ္ ဆုိတာ ထင္ရွားေအာင္ သာဓကတခု ထုတ္ျပဦးမယ္။ ကုိစံထြန္းဟာ ခ်မး္သာၾကြယ္ဝသူမဟုတ္ပါဘူး။ ဝါးခယ္မ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆုိင္ကေလးနဲ႕ သဃၤန္း ပရိကရာဆုိင္ကေလး သာရွိတဲ့ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ကေလး မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူခ်စ္တဲ့ သားေမာင္ႏုအတြက္ ရွိစုမဲ့စုကေလးကို ျခစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ျမင္းတေကာင္နဲ႔ အမုိးဖြင့္ရထားတစင္းကို ဝယ္ေပးတယ္။ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ရထားစီးစရာေနရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစံထြန္းထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးေတြထဲမွာေတာင္ အေရွ႕ပုိင္းက သူေဌး ဦးေဖၾကီး တေယာက္ထဲမွာသာ ျမင္းရထားတစင္းရွိတယ္။ သူကေတာ့ အေပ်ာ္စီးဘုိ႔ ဝယ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝါးခယ္မအေနာက္ဖ်ားမွာ သူေဆာက္ထားတဲ့ ဘုန္ႀကီး ေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းရွိတယ္။ သူဟာအသက္ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ျမင္းရထားနဲ႔ဘဲ သြားႏုိင္ေတာ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရထားတစင္းကို ဝယ္ယူထားတာျဖစ္တယ္။ ကိုစံထြန္းကေတာ့ ဒီလုိသြားစရာ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ မရွိဘူးဆုိတာလည္း သူသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူခ်စ္တဲ့သား ေမာင္ႏု အတြက္ သူတခုခုလုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵဟာ သူ႔မွာ အင္မတန္ ျပင္းျပေနပါတယ္။အဲဒီဆႏၵကို ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔ ရွိစုမဲ့စုကေလး စုေဆာင္းၿပီး အဲဒီျမင္းရထားကို ကိုစံထြန္း ဇြတ္အတင္းဝယ္လုိက္တာပါပဲ။ သူ႔ျမင္းကို မုိင္ေပ်ာက္လုိ႔ နံမည္ေပးထားတယ္။ မုိင္ေပ်ာက္ကလည္း အလိုလုိက္ထားလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ ခပ္ဆုိးဆုိးပဲ။ ျမင္းေစာင္းထဲက ထုတ္တုိင္း ေတာ္ေတာ္ဆြဲ ဆြဲၿပီး ထုတ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ တျခားလူ ထုတ္လုိ႔ မရဘူး။ သူ႔ကိုထိမ္းေနတဲ့ ရူးေပါေပါ ေစာလွဳိင္ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးထုတ္မွ ရတယ္။ တျခားသူဆုိရင္ ျမင္းေစာင္းထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ခုံေပါက္ ကန္ေက်ာက္ေနတာဘဲ။ ေမာင္ႏုရဲ႕ အေမ မေစာခင္ကေတာ့ ကိုစံထြန္းလုိ မဟုတ္ဘူး။ တခါတခါ သူ႔သားကို ေျပာမရရင္ ဒုတ္ေတြ႔ရင္ ဒုတ္နဲ႕၊ ဒုတ္မရွိရင္လက္နဲ႕ တအားရြယ္ၿပီး ေမာင္ႏုရဲ႕ ကိုယ္ကိုထိတဲ့အခါၾကေတာ့ ေရကိုဂြမ္းနဲ႕တုိ႕သလုိ အသာကေလးတုိ႕တယ္။ အဲဒီလုိရုိက္ေနတုန္း ေမာင္ႏုရဲ႕ အမဝမ္းကြဲ မသိန္းတင္ အနားမွာရွိေနရင္ အေဒၚခေလးကို သိပ္မရုိက္ပါနဲ႕၊ ေပါက္ၿပဲကုန္ဥိးမယ္လုိ႕ အၿမဲတမ္းဝင္ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္အတြင္း ေမာင္ႏုကို ဝါးခယ္မျမိဳ႕ အဂၤလိပ္ -ျမန္မာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းမွာ အပ္လုိက္တယ္။ ေမာင္ႏုဟာ စာေတာ္သူလည္းမဟုတ္၊ ဘုတ္ထုိင္းလည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း အတန္းတင္စာေမးပဲြလုပ္တဲ့အခါ သာမာန္ေအာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာ ေအာက္နားက အၿမဲတမ္း ကပ္လုိက္ေနသူျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သူဟာ လူၿကီးေတြကုိ မဆဲေတာ့ဘူး။ ေကာ့ျပ တာေတြ တျခားတနည္းနည္းနဲ႕ ေစာ္ကားတာေတြလည္း သူ႕မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ သူ႕အတြက္ ထူးျခားတဲ့အခ်က္တခုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေန႕တေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုစံထြန္းဆီသြားၿပီး ခင့္ဗ်ားသားဟာ အခု လူၾကီးေတြကို မဆဲေတာ့ဘူး။ ေကာ့လည္း မျပေတာ့ဘူး။ ေစာ္လည္း မေစာ္ကားေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားသတိထားၿပီး ၾကည့္မိရဲ႕လားလုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ေမးတယ္။

ထြန္း ။ ။ ေအး။ သတိထားမိတယ္။
ႏု ။ ။ အဲဒါဟာခင္ဗ်ားသားအတြက္အေရးၾကီးတဲ့ထူးျခားခ်က္တခုပဲ။
ထြန္း ၊ ။ဘယ္လုိ အေရးၾကီးတဲ့ ထူးျခား ခ်က္မ်ုဳိးလဲကြ။
ႏု ။ ။ ခင္ဗ်ားသားရဲ႕ နဂုိရ္စိတ္ရင္းထဲမွာ ဆုိးတဲ့စိတ္ရွိရင္ လူၾကီးေတြကို အခုထက္ထိ ဆက္ၿပီး ေစာ္ကား ေနဦးမွာဘဲ။ အခုမေစာ္ကားေတာ့တာကုိ ေထာက္ၾကည့္ရင္ အရင္တုန္းက ေစာ္ကားခဲ့တာဟာ သူကုိယ္ တုိင္က ဆုိးလုိ႕မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဘၾကီး ေျမာက္ေပးခဲ့လုိ႕ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား သားဟာ လူဆုိးမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာ ထားႏုိင္ရင္ လူေကာင္းကေလးျဖစ္လာ လိမ့္မယ္။ ဆုိးတဲ့ ပတ္ဝန္း က်င္ထဲမွာထားရင္ လူဆုိးကေလး ျဖစ္သြားႏုိင္စရာ အေၾကာင္းရွိတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေျပာတာဟာ အတည္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါးႏွစ္သားဆုိတာ ငယ္ေသး တယ္။ ေနာက္ထပ္နဲနဲေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ငါးႏွစ္သားမွ ကုိးႏွစ္သားအထိ ေမာင္ႏုမွာ ေကာင္းတာကိုလဲ ထူးထူးျခားျခားမေတြ႕ရ၊ ဆုိးတာကိုလည္း ထူးထူးျခားျခားမေတြ႕ရ။ ကိုးႏွစ္သား ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေမာင္ႏုဟာ ေလးတန္းကို ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္ႏုမွာ ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ေရွးကထက္ေပါလာတယ္။ အရပ္သား မိတ္ေဆြေတြလည္း ေရွးကထက္ ေပါလာတယ္။

ဒီအရပ္သားမိတ္ေဆြေတြထဲက ပန္းရီဆုိတဲ့ မိတ္ေဆြဟာ တျခား မိတ္ေဆြေတြထက္ ထူးျခားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ပန္းရီအေၾကာင္းကို နဲနဲေလာက္ ေဖၚျပသင့္တယ္။ ပန္းရီဟာ ပင္လယ္ပုိင္းက အလုပ္ၾကမ္းသမား တဦးျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ကုန္ေလွ တစင္းမွာ ေလွထုိးသားအျဖစ္နဲ႕ ဝါးခယ္မကုိ ေရာက္လာတယ္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျပင္းအထန္ျဖစ္တာနဲ႕ သူ႕ေလွသူၾကီးဟာ သူ႕ကိုေဆးရုံတင္တယ္။ သူေဆးရုံက မဆင္းခင္ ေလွထြက္သြားတယ္။ ေဆးရုံက ဆင္းတဲ့အခါ ကိုစံထြန္းနဲ႕ေတြ႕ၿပီး ထမင္းခ်က္ အျဖစ္နဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ ပန္းရီဟာ ေမာင္ႏုထက္ (၁၅)ႏွစ္ ေလာက္ၾကီးတယ္။ ပန္းရီဟာ အလုပ္ သိပ္လုပ္တယ္။ ထမင္းခ်က္ ဆုိေပမယ့္ အားတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ အလကားထုိင္မေနဘူး။ ေရထမ္းတယ္။ အဝတ္ဖြတ္တယ္။ အိမ္မွာသန္႕ရွင္းေရး လုပ္တယ္။ အိမ္ေရွ႕က ပန္းၿခံကေလးထဲမွာ သစ္ပင္ ေရေလာင္း တယ္။ ဆုိင္ထြက္ေနတဲ့ မေစာခင္ဆီကို ထမင္းပုိ႕တယ္။ ေမာင္ႏုနဲ႕သူ႕ထက္ တႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီေမာင္ဥ တုိ႕ကို ေက်ာင္းလုိက္ပို႕တယ္။ ေက်ာင္းအျပန္အသြား ၾကိဳတယ္။ အရပ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ ပန္းရီဟာ 'ဖင္သိပ္ေပါ့တယ္'။ အဲဒီလုိ ဖင္ေပါ့တာေၾကာင့္ ညဘက္အလုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူဟာ ကေစာ္နဲနဲ ေသာက္ေလ့ရွိတာကို အိမ္သူအိမ္သားေတြ မၾကိဳက္ေပမဲ့ ဘာမွမေျပာၾကဘူး လ်စ္လ်ဴရွဳထားၾကတယ္။ တခါမွာေတာ့ ပန္းရီဟာ ပုညေကာသလအသင္းရဲ႕ ကထိန္မွာ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမး္တဲ့အထိ မေနမနား သြားၿပီး ကူတဲ့အတြက္ အသင္းလူၾကီး တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးလူကေလးက ပန္းရီကုိ သူတုိ႕လူၾကီးေတြ ေသာက္ၿပီးလုိ႔ ပုလင္းထဲမွ နဲနဲ က်န္ေနေသးတဲ့ ျမင္းျဖဴတံဆိပ္ ဘိလပ္အရက္ကုိ ေပးလုိက္တယ္၊ ပန္းရီဟာ ဘိလပ္အရက္ကို အခြင့္ေကာင္းရမွ က်က်နန ေသာက္မယ္ဆုိၿပီး အိမ္အျပင္ဘက္ ထင္းစင္နဲ႔ ကပ္ေဆာက္ထားတဲ့ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာ သိမး္ထားလုိက္တယ္။ ညတည ေရာက္တဲ့အခါ မႏၱေေလး ကတရားေဟာေကာင္းတဲ့ ဆရာေတာ္တပါး ပုညေကာသလ အသင္းမွာ တရားေဟာတယ္။ ေဒၚၾကီးဟာ နားေလးေနတဲ့အတြက္ တရားပြဲ မသြားႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ ေဒၚၾကီး၊ ေမာင္ႏု၊ ေမာင္ဥနဲ႔ ပန္းရီတုိ႔ပဲ က်န္ရစ္တယ္။ ညတုိင္း ကုိးနာရီေလာက္မွာ ေမာင္ႏုနဲ႕ ေမာင္ဥ အိပ္ရာဝင္ၾကရတယ္၊ မဝင္ခင္ ပန္းရီဟာ သူတုိ႕ကို အိမ္သာထဲေခၚသြားၿပီး ေသးတည္ရတယ္။ အဲဒီညမွာ အိမ္သာကအျပန္ ပန္းရီဟာ ေမာင္ဥကို အိပ္ရေအာင္ လႊတ္လုိက္ၿပီး ေမာင္ႏုကို သူ႔အခန္းထဲ လက္တုိ႔ေခၚသြားတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခါ အခန္းတခါးကို ပိတ္လုိက္ၿပီး ပန္းရီဟာ သခြားသီးတလုံးရဲ႕ထိပ္ကို ဒါးနဲ႔ျဖတ္တယ္၊ အဲဒီထိပ္န႔ဲ သခြားသီးရဲ႕ ျဖတ္ထားတဲ့ေနရာကို ပြတ္ေပးတဲ့အခါ အစီးေတြထြက္ လာတယ္။ အဲဒီအစီးေတြကို ေရစင္ေအာင္ ေဆးပစ္လုိက္ၿပီး ပန္းရီဟာ သခြားသီးကို အစိပ္စိပ္ ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ လွီးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ အသင့္လုပ္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္တခြက္ ထဲကို ဘိလပ္အရက္ လက္တလုံး မရွိတရွိေလာက္ ထည့္ေပးတယ္။ အဲဒီအရက္ကိုမွ ေမာင္ႏုေသာက္ႏုိင္ေအာင္ သံပုရာနဲ႕ သၾကားေရ ေရာထားတဲ့ ေဖ်ာ္ေရ ေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ေဖ်ာ္ေပးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ညႊန္ၾကားျပသခ်က္အရ ေမာင္ႏုဟာ အရက္ကို သခြားသီး အျမည္းနဲ႔ ေသာက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမာင္ႏုနဲ႕ ပန္းရီတုိ႕ဟာ မိတ္ေတြရင္းခ်ာေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ပန္းရီမွာ ေစတနာရွိေပတဲ့ လူၾကီးေတြ သီသြားမွာစုိးတဲ့အတြက္ ပန္းရီဟာ ေမာင္ႏုကို သူေသာက္သလုိ ညတုိင္း အရက္မတုိ္က္ႏုိင္ဘူး။ လူၾကီးေတြ လစ္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာသာ ေမာင္ႏုကုိ သူရဲ႕အခန္းထဲလက္တုိ႕ ေခၚသြားခြင့္ရတယ္။ ဘိလပ္အရက္ကုန္တဲ့အခါ ပန္းရီနဲ႕ ေမာင္ႏု တုိ႕ဟာ ကေစာ္ဘက္ကုိ လွည့္ၾကရ ျပန္တယ္။ ေမာင္ႏုအတြက္ ကေစာ္ဟာ သိပ္လဲမမ်ား၊ အဲဒီအထဲမွာ သံပုရာေဖ်ာ္ေရေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေရာေပးထားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏုအဘုိ႕အဝင္မဆုိးလွဘူး။ ပုလင္း မိတ္ေဆြေတြ အျဖစ္ ပန္းရီနဲ႔ေမာင္ႏုတုိ႔ ဟာ အေတာ္ရင္းႏွီးလာတဲ့အခါ ပန္းရီဟာ ေရွ႕ကို ေျခတလွမ္း တုိးတဲ့အေနနဲ႔ ေမာင္ႏုကို သူ႔အေမဆုိင္က ပုိက္ဆံ အခုိးခုိင္းတယ္။ ေမာင္ႏုက ၂ ရက္တခါ၊ ၃ ရက္တခါ ခုိးခုိးေပးရတယ္။ တခါတေလ တက်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္၊ တခါတေလ ၄-၅က်ပ္။ တခါတေလ တဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္အထိ ခုိးလုိ႔ရလာတယ္။ အဲဒါေတြ အားလုံး ပန္းရီကုိ ေပးလုိက္ရတယ္။ ခုိးတာမွ မက္လုံးရွိေအာင္ ေမာင္ႏုကို ပန္းရီက ဒီပုိက္ဆံနဲ႔ ငါဝယ္ေပးမယ္။ ဘာလုိခ်င္သလဲ လုိ႕ေမးတယ္။ ေမာင္ႏုက ခေလးေတြကစားတဲ့ ေဘာလုံးန႔ဲ ေမာင္းခ်ဒါးကို လုိခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ပန္းရီက လူပါး။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္ႏုု ခုိးေပးလုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႕မဝယ္ဘူး။ ေဘာလုံးနဲ႕ေမာင္းခ်ဒါးကုိ ခုိးတတ္ေအာင္ ေမာင္ႏုကိုသင္ေပးတယ္။ သင္ပုံကဒီလုိ။ ဝါးခယ္မေစ်းက ေလးေဒါင့္ ပုံသ႑န္ရွိတဲ့ အထည္ေစ်းရုံၾကီးထဲကုိ ဝင္ဘုိ႔ အေရွ႕ဘက္မွာ ေလးေပါက္။ အေနာက္ဖက္မွာ ေလးေပါက္္။ ဝင္ေပါက္ေပါင္း ၈ေပါက္ ရွိတယ္။ အဲဒီအဝင္ဝ ေတြမွာက်ဴလီယာ ကုန္စုံဆုိင္ေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ က်ဴလီယာေလးေတြဟာ မူဆလင္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ေန႔လည္ တခ်က္တီးမွ သူတုိ႔ရဲ႕ဆုိင္ေတြကို ဖြင့္တယ္။ ေမာင္ႏုရဲ႕အေမ မေစာခင္ အထည္ဆုိင္ တန္းကို ဝင္တဲ့ အေပါက္ဝမွာ က်ဴလီယာ ကုန္စုံဆုိင္တဆုိင္ ရွိတယ္။ ပန္းရီဟာ မေစာခင္ဘုိ႔ ေန႔စဥ္ ထမင္းသြားပုိ႔ ရတဲ့အတြက္ ေသာၾကာေန႕တုိင္းမွာ ဒီဆုိင္ရဲ႕ အေနအထားကို ေလ့လာခြင့္ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဆုိင္ရဲ႕ ေပ်ာ့ကြက္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆုိတာ သူေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒီဆုိင္ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ ေက်ာဟာ အထည္ေစ်းရုံၾကီးရဲ႕ နံရံျဖစ္တယ္။ အဲဒီနံရံကို ကပ္ၿပီး အဂၤေတ ဆုိင္ခုံကေလးေတြ ေဆာက္ ထားတယ္။ အဲဒီဆုိင္ခုံတခုေပၚမွာ ကုန္စုံဆုိင္ တခုက်စီ စပ္ထားတဲ့ တံခါးအရွင္ျဖစ္တယ္။ ဆုိင္ပိတ္ခ်ိန္ က်ရင္ အဲဒီပ်ဥ္ျပားေတြကို ဆုိင္ခုံေအာက္ကထုတ္။ ဆုိင္ရဲ႕ ေဘး ၂ ဘက္နဲ႕ေရွ႕မွာ သူတုိ႔ကို ထိန္းထား ေပးဘုိ႔ တပ္ထားတဲ့ သစ္သားတန္းေတြရဲ႕ ၾကားထဲကုိ ထဲ့လုိက္ျပီး ေမ်ာက္လက္တပ္ထားတဲ့ ပ်ဥ္ျပား ၂ခ်ပ္ကို ေသာ့ခတ္လုိက္တာပါဘဲ။ ဆုိင္ဖြင့္ခ်ိန္က်ရင္ ေသာ့ခေလာက္ကိုဖြင့္ ပ်ဥ္ျပားတခ်ပ္စီ ထုတ္ၿပီး ထုိင္ခုံေအာက္ သြင္းထားလုိက္ၾကတယ္၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့ ဒီပ်ဥ္ျပားေတြထဲမွာ က်ဳံ႕တဲ့ဟာက က်ဳံ႕၊ လိမ္တဲ့ဟာက လိမ္၊ ေကာက္တဲ့ဟာ ေကာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီပ်ဥ္ျပားေတြထဲက တခ်ဳိ႕ပ်ဥ္ျပားကို အားေကာင္း ေကာင္းနဲ႕ ဖိၿပီးတြန္းလုိက္ရင္ ခေလးလက္ တေခ်ာင္းဝင္ႏုိင္ေအာင္ အေပါက္ကေလးျဖစ္သြားတယ္။ ေမာင္ႏု လုိခ်င္တဲ့ ေဘာလုံးေတြကို ပိုက္ကြန္လုိဟာမ်ဳိးနဲ႕ အုပ္ၿပီး ဆုိင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက်က္မွာ ဆြဲထားတယ္။ ေမာင္းခ်ဒါးကေလးေတြက်ေတာ့ ဆုိင္ခုံေပၚမွာ တင္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလုံးကို ခိုးခ်င္ရင္ ပန္းရီဟာ သူ႔ဂုတ္ေပၚမွာ ေမာင္ႏုကို ခြထုိင္ခုိင္းၿပီး သူက ေခြးေျခတခုေပၚမွာ ရပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တံခါးတခ်ပ္ကို သူက တအားဖိတြန္းတယ္။ ပြင့္လာတဲ့ အေပါက္ကေလးက ေမာင္ႏုဟာ ေဘာလုံးကုိခုိးရတယ္။ ေမာင္းခ်ဒါး ကို ခိုးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေလာက္ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မၾကံရဘူး။ ပ်ဥ္ျပားရဲ႕ ေအာက္ပုိငး္ကို ပန္းရီက ဖိတြန္း ေပးၿပီးေမာင္ႏုက အသာကေလး ႏွဳိက္ယူရတာပါပဲ။ ခုိးရင္ ဒီဘဝမွာ ေထာင္က်ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ဘဝမွာ ငရဲက်ႏုိင္တယ္။ ဆုိတာေတြကို ေမာင္ႏု မၾကားဖူးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလုိခုိးရတာကို သိပ္ေပ်ာ္ၿပီး သြားခုိး ရေအာင္ ပန္းရီကုိ ခဏခဏ ပူဆာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုိးခ်င္ရင္ ေစ်းမစည္ခင္ ေျခာက္နာရီနဲ႕ ေျခာက္နာရီခြဲ အတြင္းမွာ ခုိးရမယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏုရဲ႕ အမဝမ္းကြဲ မသိန္းတင္ကုိယ္တုိင္ ကြပ္ကဲၿပီး အတင္း စာၾကည့္ခုိင္းထားတာဆုိေတာ့ ေမာင္ႏုဟာ ခုိးခ်င္တုိင္း ခုိးခြင့္မရရွာဘူး။ တလႏွစ္လ ၾကာမွ တခါေလာက္ပဲ ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ သုံးၾကိမ္ေလာက္ ခုိးၿပီးတ့ဲအခါ ခုိးေနတာကုိ ျမင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ျပန္ေျပာ ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆုိင္ရွင္ က်ဴလီယာကုလားေတြ သိသြားၾကတယ္၊ သူတုိ႔က ေမာင္ႏုရဲ႕ မိဘေတြကို တုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ခုိးခြင့္မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ပန္းရီရဲ႕ ေျခဦးဟာ တဘက္ကို ဒီလုိလႊဲ သြား ျပန္တယ္။ ဝါးခယ္မ ကမ္းနားလမ္း ညေစ်းတန္းမွာ အသုပ္ေရာင္းတဲ့ တရုပ္ဆုိင္ တဆုိင္ရွိတယ္။ ဒီဆုိင္ရွင္ တရုပ္ဟာ သြပ္လင္ပန္းၾကီးထဲမွာ အသားမ်ဳိးစုံ ထည့္ထားၿပီး ဝယ္စားသူ လာရင္ ၾကိဳက္ရာအသားကို သုပ္ေကြ်းတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီတရုပ္ဟာ ဘိန္းငိုက္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပန္းရီနဲ႕ ေမာင္ႏုဟာ တပဲဘုိးစီေလာက္ စားၿပီး တရုပ္ဘိန္းအငိုက္မွာ သြပ္လင္ပန္းထဲက သူတုိ႕ၾကိဳက္ရာ အသားေတြကို သူတုိ႕ ပန္းကန္ထဲ ခုိးခုိး ထည့္ၾကတယ္။ ဝေတာ့မွ ထျပန္ၾကတာပဲ။ အဲဒီတရုပ္ဆုိင္မွာ ခုိးရတာဟာ ပုိင္ရွင္ကို ေရွ႕မွာထားၿပီး ခုိးရတာေၾကာင့္ က်ဴလီယာကုလားဆုိင္မွာ ခုိးရတာထက္ ပုိၿပီးၾကီးက်ယ္တယ္။ ခက္ခဲတယ္။ သတၱိနဲ႕ စြမ္းရည္ပုိလုိတယ္လုိ႔ ပန္းရီက ေမာင္ႏုကို လွိမ့္ထားတယ္။ အဲဒီလွိမ့္တာကို အဟုတ္ၾကီး ထင္ေန တဲ့ အတြက္ သူဟာ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ၾကီးတခုကို လုပ္ရေပၿပီ။ သတိၱနဲ႔ အစြမ္းရွိတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ယူဆၿပီး ေမာင္ႏုဟာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ေနတယ္။ နဲနဲဘဝင္ျမင့္ခ်င္ သလုိလုိလဲ ျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ပန္းရီဦးေႏွာက္ထဲမွာ အၾကံသစ္တခု ေပၚလာျပန္တယ္။ ဒီအၾကံသစ္အရ မီးဖုိေခ်ာင္ရဲ႕ လက္တလုံးေလာက္စီ ၾကဲေနတဲ့ ပ်ဥ္ၾကားေတြထဲက ပုိက္ဆံၾကိဳးကို ဂြင္းေလ်ာလုပ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚကို ခ်ထားတယ္။ အဲဒီဂြင္းေလ်ာထဲမွာ ဆန္ ေလးငါးေစ့ၾကဲထားတယ္။ မီးဖုိေအာက္ကို ေရာက္လာတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းအိမ္က ၾကက္ေတြဟာ ဂြင္းေလွ်ာထဲကဆန္ကို စားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ပန္းရီဟာ ၾကိဳးကို တအား တုပ္ဆြဲလုိက္တယ္။ ေမာင္ႏုက ဂြင္းေလွ်ာထဲမွာ မိေနတဲ့ ၾကက္ကို ဆင္းဖမ္းရတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်က္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကို ထမင္းနဲ႔စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ကေစာ္နဲ႔ ျမည္းၾကတယ္။ ဒီအၾကံသစ္ဟာ ဘဲသားသုတ္ေရာင္းတဲ့ တရုတ္ၾကီး ကုသုိလ္ေကာင္းဘုိ႔ ျဖစ္လာရတယ္၊ အိမ္မွာၾကက္သားကုိ ဗုိက္ကား ေနေအာင္ တုပ္ေနၾကရတဲ့အတြက္ မသူေတာ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ညေစ်းတန္းကို ခါတုိင္းလုိသြားၿပီး ခုိးစားဘုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ ေနာက္မ်ားမၾကာခင္ ပန္းရီနဲ႔ ေမာင္ႏုဟာ ထုိင္ၿပီး ကေစာ္ေသာက္ေနၾကရင္း ပန္းရီက ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ႏု မင္းလင္မယားလုပ္တမ္းကစား ပါလားလုိ႔ အၾကံ ေပးလုိက္တယ္။ ဘယ္လိုကစားရ မွာလဲ။ ဒီေကာင္ဟာ ေစာက္အပဲ။ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားတယ္ဆုိတာ ဒီလုိ လုပ္ရတယ္ကြလုိ႔ အစခ်ီၿပီး သူတတ္ေသာ နည္းမ်ဳိစုံကို ေလွ်ာက္သင္ေတာ့တာဘဲ။ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ေပါင္းလာၿပီးတဲ့ အခါ ေမာင္ႏုဟာ ပန္းရီကုိ အေတာ္ၾကီး ၾကည္ညိဳေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္စြမ္းတဲ့လူ။ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေပးႏုိင္တဲ့လူလုိ႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ယူဆထားၿပီးၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပန္းရီေျပာၿပီး တဲ့အခါ ခါတုိ္င္းထက္ ပုိၿပီးၾကည္ညိဳေနတဲ့စိတ္နဲ႕ ဘယ္သူနဲ႔ ကစားရမလဲလုိ႔ ေမာင္ႏုက ျပန္ေမးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ႏုတုိ႔အိမ္မွာ အေစခံ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က အသက္၂ဝေလာက္ရွိေနၿပီ။ တေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ႏုနဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ဘဲ။ ကိုးႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ သာရွိေသးတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ နာမည္အမွန္ကို မေျပာခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အၾကီးမကို မယ္တင္။ အငယ္ကုိ လွေၾကြလုိ႕ပဲေခၚၾကပါစုိ႕။ ပန္းရီဟာ ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ လွေၾကြရဲ႕ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းေတြ အမ်ားၾကီး ထည့္ေပးရင္း လွေၾကြ ငါ့ေျပာတဲ့စကားကို နင္နားေထာင္ေနာ္။ နင့္ကို ေန႕တုိင္း ဒီလုိပဲ ဟင္းေတြ အမ်ားၾကီး ထည့္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ လွေၾကြက ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ ေျဖတယ္။ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ ပန္းရီဟာ လွေၾကြကို ပုိက္ဆံတျပားေပးတယ္။ လွေၾကြဟာ သိပ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ ေနာက္ကိုလည္း သုံးေလးရက္ ဆက္ၿပီးပန္းရီဟာ လွေၾကြကို ဒီလုိဘဲ ေလာကြပ္လုပ္တယ္။ စေနေန႕ေရာက္လာတဲ့အခါ ေန႕လည္ တခ်က္တီးေလာက္မွာ ကိုစံထြန္း၊ မေစာခင္တုိ႔က ဆုိင္မွာရွိေနတယ္။ ေဒၚၾကီးက အိပ္ေနတယ္။ မသိန္း တင္နဲ႔ မယ္တင္တုိ႔က ေစ်းထြက္ဝယ္ၾကတယ္။ ေမာင္ႏုရဲ႕ညီ ေမာင္ဥကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ ဖန္ဒိုးပစ္တမ္း ကစားေနတယ္။ ပန္းရီဟာ လွေၾကြနဲ႕ ေမာင္ႏုတုိ႔ကုိ နင္တုိ႔လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားရမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး သူ႕အခန္းထဲက ေခ်းလက္ေလးသစ္ တက္ခ်င္ေစာ္နံေနတဲ့ သူ႕ျခင္ေထာင္ထဲ သြင္းေပးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ ခေလးေတြ ရွိၾကေသးတာဘဲ။ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ပန္းရီက ဘာေတြကို သင္ေပး သင္ေပး၊ သူတုိ႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားတာဟာ လူၾကီးေတြ ကစားတာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ခေလး ကစားတာမ်ဳိး ေလာက္ဘဲျဖစ္တာေပါ့။ တေန႕မွာ ပန္းရီဟာ အိမ္ကို တံမ်က္စီးလွည္းရင္း အိမ္ေခါင္းရင္းက စားပြဲခုံ တခုေပၚမွာ ေငြဒဂၤါးေတြနဲ႕ ေငြစေတြကို ေတြ႔တယ္။ အားလုံးေပါင္း တစ္ရာဘုိး ေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီေငြေတြကို သူလုိခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္နုကို ေခၚၿပီး ဒီေငြေတြကို အခုိးခုိင္းတယ္။ ေမာင္ႏု ကလည္း ပန္းရီေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္တာဘဲ။ ေမာင္ႏုရဲ႕ဦးေလး ကိုဘဟာ ေမာင္ႏုတုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ေလးတန္း ျပဆရာ လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီေငြေတြဟာ ေက်ာင္းပုိင္ေငြေတြ။ လြန္ခဲ့တဲ့ေန႕ ေက်ာင္းစာေရး အိမ္ျပန္သြားတဲ့ အတြက္ မအပ္ခဲ့ရေသးဘဲ အိမ္ကိုယူလာတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္တေန႕ ေက်ာင္းသြား ခါနီးမွာ ေငြေတြကို ရွာမေတြတဲ့အတြက္၊ ကိုဘဟာ ေမာင္ႏုနဲ႔ ေမာင္ဥကို ေခၚၿပီးေမးတယ္။ ေမာင္ဥ၊ ဒီအေပၚကေငြေတြကို ယူသလား။ ကြ်န္ေတာ္မယူဘူး ဦးေလး။ ေမာင္ႏုမင္းယူသလား။ ယူတယ္။ ဘယ္မွာလဲ။ ကိုပန္းရီဆီမွာ။ ပန္းရီ ေမာင္ႏုေပးထားတဲ့ ေငြေတြဘယ္မွာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ ခေလးက မင္းကိုေပးထားတယ္လုိ႔ ေျပာေနၿပီ။ မင္းမလိမ္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္မလိမ္ဘူး။ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ႏု မင္းဘာမဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာလဲ။ (မ်က္လုံးျပဴးၿပီး) မင့္ငါ့ကိုေငြေပးသလား။ ေပးတယ္။ မင္းမလိမ္နဲ႕။ မလိမ္ဘူး။ ေဟ့ေကာင္ ပန္းရီ။ အခုေငြထုတ္ေပးရင္ မင္းသက္သာမယ္။ ဂါတ္တုိင္ၿပီးမွ ဆုိရင္ မင္းဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွ မသိပဲ။ ကိုဘဟာ ဂါတ္တုိင္တဲ့အတြက္ ဂါတ္က စာသင္တေယာက္လုိက္လာၿပီး ပန္းရီကို ေခၚသြားတယ္။ ဂါတ္ကုိေရာက္တဲ့အခါ ေဘးကို လက္သီးနဲ႕ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ပဲ ထုိးရတယ္။ ဝွက္ထားတဲ့ေငြကို ျပပါမယ္ ျဖစ္လာတယ္၊ ေငြျပန္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးေလးဟာ သူအစ္ကို ကိုစံထြန္းကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးပန္းရီကုိ ႏွင္ထုတ္ ပစ္လုိက္တယ္။ အမႈ ဆက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပန္းရီထြက္သြားလုိ႔ သုံးေလးရက္ ၾကာတဲ့အခါ မီးဖိုထဲမွာ ထမင္းခ်က္ေနရင္း မယ္တင္က မသိန္းတင္ကို ဒီလုိစေျပာလိုက္တယ္။ တင္တင္ ရယ္၊ ကုိပန္းရီကုိ ႏွင္ထုတ္လုိက္တာ က်မသိပ္ဝမ္းသာတါဘဲ။ ဒီလူဟာ မေကာင္းဘူး။ လူယုတ္မာ။ အင္း.....။ ေမာင္ႏုကို သူ႔အခန္းထဲေခၚၿပီး အရက္ေခ်ာ့တုိက္တယ္။ ဘယ္တုန္းကလည္း။ တင္တင္ရယ္။ ဒီလုိတုိက္ေနတာၾကာလွၿပီ။ ညီးငါ့ကိုခ်က္ခ်င္း ဘာလုိ႔မတုိင္သလဲ။ ေမာင္ႏုအရုိက္ခံရမွာ သနားလုိ႕။ ညီးကလဲေအ။ ခ်က္ခ်င္းတုိင္ေရာေပါ့။ ဒီထက္ ဆုိးတာေတာင္ရွိေသးတယ္။ တင္တင့္ကို က်မ အခုမွ ဖြင့္ေျပာမယ္။ ဘာလဲ။ ဒီပန္းရီဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ က်မကို လူပ်ဳိစကားေျပာတယ္။ ညဘက္မွာ လူၾကီးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲမွာ သူနဲ႔ လာအိပ္ဘုိ႔ ခဏခဏ ေခၚတယ္။ သူေခၚတုိင္း က်မက သူ႔ကုိ အေမနဲ႔ခ်ည္းပဲ ကေလာ္တုတ္တာပဲ။ မယ္တင္ရယ္၊ ငါ့ကိုခ်က္ခ်င္း တုိင္ေရာေပါ့။ တေန႔မွာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ က်မလက္ကို ဆြဲတယ္။ က်မက ဘယ္ခံမလဲ။ မေအနဲ႔ ကေလာ္တုပ္ၿပီး ပါးျပန္ရုိက္တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက က်မကို ေစာက္ကျမင္းမ လုိ႔လည္း ဆဲတယ္။ နင္ေကာင္းေကာင္း သတိထား။ နင့္ျခင္ေထာင္ထဲကို ငါ ေမာင္ႏု လႊတ္လုိက္မယ္လုိ႕ က်မကို ၾကိမ္းတယ္။ ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သန္းေကာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ ေမာင္ႏု က်မျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လာၿပီး က်မကို အတင္းဖက္ထားတယ္။ က်မလဲ လန္႔ႏုိးၿပီး သူ႔ကို တြန္းပစ္လုိက္တယ္။ ပထမေတာ့ အိမ္မက္မက္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ကို ေမာင္ႏု မွန္းသိေတာ့မွ ဒီေကာင္ေလး ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ နင့္အိပ္ယာနင္ျပန္သြား တင္တင့္ကို ေအာ္ၿပီး တုိင္လုိက္ ရမလားဆုိေတာ့မွ ေမာင္ႏုထြက္သြားတယ္၊ ပန္းရီလႊတ္လုိက္တာျဖစ္မွာေပါ့၊ ဒါေပါ့တင္တင္ရဲ႕၊ ဒီအေကာင္ဟာ အလုပ္ေတာ့လုပ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ရႈတ္တယ္။ သူ႔ကိုႏွင္ပစ္လုိက္တာ က်မသိပ္ဝမ္းသာ တာပဲ။ ဒီလုိဟာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ငါ့ကို တုိင္ေရာေပါ့ေအ။ ဒါေတြ ငါ့အိမ္မွာျဖစ္တာ ငါမၾကိဳက္ဘူး။ ေက်ာင္းျပန္လာတဲ့အခါ မသိန္းတင္ဟာ ေမာင္ႏုကို ေခၚလုိက္တယ္။ မသိန္းတင္ဟာ အင္မတန္စည္းကမ္း ၾကီးတယ္။ အျပစ္ရွိရင္လည္းမညွာဘူး။ ေခါင္းကုိသူ႔လက္နဲ႔ ေခါက္တဲ့ အခါေခါက္။ ေပါင္ကို ဆြဲလိမ္တဲ့ အခါ လိမ္။ ၾကက္ေမႊး တံျမက္စီးနဲ႕ ရုိက္တဲ့အခါ ရုိက္တဲ့အတြက္ အေဖကိုလဲ မေၾကာက္။ အေမကိုလည္း မေၾကာက္။ အေမရဲ႕ အမၾကီး ေဒၚၾကီးဆုိရင္ ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မမွတ္တဲ့၊ ေမာင္ႏုနဲ႕ ေမာင္ဥတုိ႕ ညီအကိုႏွစ္ ေယာက္ဟာ မသိန္းတင္ကုိ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ေမာင္ႏု မင္းပန္းရီတုိက္တဲ့အရက္ ေသာက္သလား။ ေသာက္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ရွိသလဲ။ ခဏခဏပဲ။ မယ္တင္ ရဲ႕ျခင္ေထာင္ထဲကိုလဲ မင္းဝင္တယ္ၾကားရတယ္။ ဟုတ္သလား။ ဟုတ္တယ္။ သြား ၾကက္ေမြးတံမ်က္စီး သြားယူခ်ီ။ တင္တင္ရယ္။ ေမာင္ႏုဟာ ခေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ။ မယ္တင္ညီး အသာေန။ (ေမာင္ႏုဘက္သုိ႕) သြား၊ ၾကက္ေမႊး တံမ်က္စီးသြားယူခ်ီ။ ေမာင္ႏုဟာ ၾကက္ေမႊးတံျမက္စီး ယူလာရတယ္။ မသိန္းတင္က ၾကက္ေမႊးတံမ်က္စီးကို ၾကက္ေမႊးဘက္ကကိုင္။ ေနာက္ကိုဒါမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔လုိ႔ ဆုံးမၿပီး၊ ေမာင္နုရဲ႕ တင္ပါးကို ငါးခ်က္ရုိက္တယ္။ ေမာင္နုဟာ မသိန္းတင္ကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိန္းတင္က ေခါက္ေခါက္လိမ္လိမ္ ရုိက္ရုိက္ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူး။ မသိန္းတင္ရုိက္တာကို ေဒၚၾကီး သိသြားတဲ့အခါ သူတူခ်စ္ရဲ႕ တင္ပါးက အရႈိးရာေတြကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

Read More...

ကန္ခၽြန္ ၏ ဟာသမ်ား

ေျခေလးေခ်ာင္း


တိရိစာၦာန္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္ကို
ေျပာပါ။ သူတို႔မွာေျခေလးေခ်ာင္းရွိရမည္။
ၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္ပါ။...

႐ူပေဗဒ


မိုးၿခိမ္းရင္ လွ်က္စီးလက္တာကို
အရင္ျမင္ရၿပီး အသံကိုေနာက္မွ
ၾကားရတာ ဘာလို႔လဲ။
မ်က္စိက နားထက္ ေရွ႕နည္းနည္း
ပိုေရာက္ေနလို႔ပါခင္ဗ်။

ဆက္သြယ္လိုလွ်င္


ခရစၥတိုဖာကိုလံဘတ္ရဲ႕ေနာက္မွာ(၁၄၅၁-၁၅၆၀)ဆိုၿပီး
ပါတယ္။ အဲဒီဂဏန္းေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုသိရဲ႕လား။
ကိုလံဘတ္ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ပါ
ဆရာ။....

အေမ


ေမာင္လွနဲ႔ေမာင္ျမ
မင္းတို႔ရဲ႕“က်ေနာ္တို႔အေမ”စာစီ
စာကုံးကတူေနပါလား။
က်ေနာ္တို႔အေမကတေယာက္တည္း
မို႔ပါ။

ဒီလိုပါ


မင္းဘာလို႔ေနာက္က်တာလဲ။
အိမ္မက္ထဲမွာ ေဘာလံုးကန္ေနရလို႔ပါ၊
တဘက္အသင္းက လာတာေနာက္က်
သြားေတာ့ ပြဲစခ်ိန္လည္းေနာက္က်
တယ္ဆရာ။..

ဆရာ့စကား


ေက်ာင္းသား။။က်ေနာ္ကဒီေက်ာင္းမွာ(၁၆)ႏွစ္ေတာင္ေနရမွာေပါ့(ငိုလွ်က္)
ဆရာ။ ။မငိုပါနဲ႔ကြာ ငါဆိုအသက္(၆၀)အထိဒီေက်ာင္းမွာေနရမွာကြ။

မလာေသးလို႔


တေန႔မွာဆရာက “က်ေနာ္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ခဲ့လွ်င္”ဆိုၿပီးစာစီစာကုံးအေရးခိုင္းပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးေရးေပမယ့္
တေယာက္ကမေရးဘူး။
ဒီေတာ့ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားနားသြားၿပီး
မင္းကဘာလို႔မေရးေသးတာလဲ။
အတြင္းေရးမႈးကို ေစာင့္ေနတာပါ။...

ေၾသာ္


ဆရာက႐ႈခင္းတခုပံုဆြဲဖို႔ ေျပာေတာ့
ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးဆြဲၾကေပမယ့္
တေယာက္ကမဆြဲဘူး။
အဲဒီေက်ာင္းသားနားသြားၿပီး
မင္းကဘာလို႔မဆြဲတာလဲ
ဆြဲၿပီးၿပီဆရာ ႏြားတေကာင္ျမက္စားေနတဲ့ပံု။
ဘယ္မွာလဲႏြား။
ေရေသာက္ဖို႔ထြက္သြားၿပီဆရာ။
ျမက္ကေရာ။
ႏြားစားလုိ႔ကုန္သြားၿပီ။

ရွာေဖြေတြ႔ရွိသူ


ေမာင္ေမာင္ ကမၻာ့ေျမပံုထဲက
ၾသစေတးလ်ကိုရွာျပစမ္း။
ဒီမွာပါဆရာ။
မွန္တယ္။ ကဲေမာင္၀င္းေအာင္
ေျပာစမ္း ၾသစေတးလ်ကို
ဘယ္သူရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တာလဲ။
ေမာင္ေမာင္ပါဆရာ။...

မွန္ေတာ့မွန္ပါရဲ႕


နာမ္တခုကိုေျပာပါ။
“ႏြား”ပါဆရာဒ
မွန္တယ္။ကဲ...ေနာက္တေယာက္
ေျပာပါဦး။
ေနာက္ထပ္ႏြား တေကာင္ပါခင္ဗ်ာ။...

ေနာက္မွပဲလာေတာ့မယ္


အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့ လူငယ္ကို
သူေဌးက
ပထမေတာ့ လစာေလးေထာင္
ေပးမယ္။ ေျခာက္လဆိုရင္ ေျခာက္ေထာင္
ေပးမယ္။ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေနာက္ေျခာက္လေနမွ
အလုပ္၀င္ပါ့မယ္။

စာထဲကအသံ


စာတေစာင္ေရးစမ္း။ ေမေမ
ေျပာမယ္....
“သို႔..ေလးစားရပါေသာ”
ၿပီးၿပီ၊
ဟဲ့. မင္းလက္ေရးကႀကီးလွ
ပါလား။
ေမေမ့အသံက က်ယ္လို႔ပါ။

Read More...

Firefox ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား

မိုက္က႐ိုေဆာ့ဖ္ရဲ႕ Tnternet Explorer ဟာ လူသံုးအမ်ားဆံုး Web browser တခု ျဖစ္ေနေသးေပမယ့္ အသံုးျပဳသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လိုသလို ထိမ္းခ်ဳပ္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ Mozilla ရဲ႕ Firefox ပိုမို သေဘာက်လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ Firefox ဟာ အင္တာနက္အတြက္ စိတ္ႀကိဳက္ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ႏိုင္ၿပီး အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း အမ်ားႀကီးလုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္မွာေဖၚျပတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ Firefox2.0 ထဲမွာ စိတ္ႀကိဳက္ ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ႏိုင္မယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

Tab ေတြ အသံုးျပဳျခင္း
Firefox ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြထဲက တခုကေတာ့ tab ေတြကိုသံုးၿပီး စာမ်က္ႏွာ အမ်ားအျပားကို အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲ ၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Tab အသစ္တခုကို ဖြင့္ခ်င္တဲ့အခါ menu ကေန သြားစရာမလိုပဲ Ctrl+Tကီးအတြဲကို ႏွိပ္႐ံုျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ အလြတ္နဲ႔ tab တခု ပြင့္လာၿပီး corsor ကလည္း address bar အတြင္း ေရာက္ရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ Web Link တခုကို Tab အသစ္တခုနဲ႔ ဖြင့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒီ Link အေပၚ Right-click လုပ္ၿပီး Open link in New tab ကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ Link ေပၚမွာ Pointer ေရႊ႕ကာ Click လုပ္ၿပီးလည္း ဖြင့္ႏိုင္ပါတယ္။ (ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ႕ Blog Webside ေတြမွာဆိုရင္ အျခားျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ႕ Link အခ်ဳိ႕ေတြကို ထည့္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကRight-click လုပ္ၿပီး Open link in New tab ကို ေရြးခ်ယ္ လိုက္မွ Tab အသစ္တခုနဲ႔ ပြင့္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ Target ထည့္ထားတဲ့ အတြက္ Pointer ကို Link ေပၚမွာတခ်က္တည္း click ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ new tab နဲ႔ပြင့္လာတာပါ။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာရွိတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ႕ Link ေတြအားလံုး Target ထည့္ထားပါတယ္ click ေပးလိုက္႐ံုပဲ။) တခ်ဳိ႕ Link ေတြဟာ Click လုပ္လိုက္တာနဲ႔ Windows အသစ္နဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ပြင့္လာၿပီး tab အေနနဲ႔ပဲ ဖြင့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ menu ထဲက Tools/Options../Tabs ဆီကိုသြားၿပီး a new tab ကိုေရြးခ်ယ္။ ၿပီးရင္ Ok ကိုႏွိပ္ရပါမယ္။

Ctro+tab ကီးအတြဲကို ႏွိပ္တဲ့ အခါ tab နဲ႔ဖြင့္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြ အစဥ္လိုက္အတိုင္း ေျပာင္းလဲၾကည့္႐ႈႏိုင္မွာ ျဖစ္ၿပီး Ctro+Shift+tab ကို အတြဲလိုက္ႏွိပ္တဲ့ အခါ tab စာမ်က္ႏွာေတြကို ဘယ္ဘက္ကေန ညာဘက္ဆီ ေရႊ႕ေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
Ctro+ 1,2,3,4 စသျဖင့္ tab မ်ားကို နံပါတ္အလိုက္ ေခၚယူလို႔ရပါတယ္။

အသံုးျပဳတဲ့ အခါ လွ်င္ျမန္ေစမယ့္ Key board Shortcut မ်ား။
အင္တာနက္ၾကည့္႐ႈတဲ့အခါ Mouse အစား Key board ကိုသံုးတဲ့အတြက္ ပိုမိုျမန္ဆန္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ address bar ထဲ URL ရိုက္ထည့္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တခုခုရွာေဖြဖို႔အတြက္ Ctro+L ဒါမွမဟုတ္ Alt+D ကိုသံုးႏိုင္ပါတယ္။ Address bar ထဲမွာ domain name ႐ိုက္ထည့္ၿပီး Ctro+Enter ကီး အတြဲကို ႏွိပ္လိုက္႐ံုျဖင့္ .com ။ Shift+Enter ဆိုရင္ .net ။ Ctro+Shift+Enter ကိုဆိုရင္ .org ။ ကိုအလိုအေလွ်ာက္ ထည့္ေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

Read More...